In maart 2021 ondernam ik een zelfmoordpoging. Ik nam een overdosis medicijnen (benzodiazepines, pijnstillers gecombineerd met cannabis en alcohol). Ik lag twee dagen in coma en nadien werd ik overgebracht naar een psychiatrisch ziekenhuis.

Door de overdosis die mijn hersenen op hol had doen slaan, had ik een delirium gedurende zo’n 3 weken.

Na mijn eerste week in de instelling werd ik uitgenodigd voor de Covid-19 vaccinatie. Laten we zeggen dat ik mentaal niet bepaald helder was. Om maar te zeggen: ik hoorde een programma op de radio terwijl er geen radio in mijn kamer was. Ik dacht dat er een eend of gans met plastic folie aan mijn plafond was vastgehangen. Ik dacht ‘s nachts dat mijn zoon bij me was. Ik dacht dat er drugs in mijn eten zat, en zo verder. Mijn mislukte zelfmoordpoging had heel wat bijwerkingen. Ik zag en hoorde dingen die er niet waren. Ik proefde nummers, veranderde het radiostation door mijn oor aan te raken,…

In die toestand, waarbij ik zelfs geen idee had van de tijd, werd ik dus uitgenodigd voor een experimentele spuit! En ik was niet de enige patiënt die werd uitgenodigd. Op een vaste dag van de maand, werd iedereen gevraagd om de spuit te laten zetten. Ongeacht waarvoor ze waren opgenomen, of dat nu een verslaving, een zware depressie, een psychose,… was. Het maakte niet uit in welke toestand je je bevind, zware waanvoorstellingen, psychose, ontkenning, het maakte geen verschil. Iedereen werd gevraagd of ze de vaccinatie wilden of niet en niemand kreeg enige uitleg. Gewoon, op de man/vrouw af: wil je de vaccinatie of niet. We vaccineren mensen op donderdag. Zo ging dat! Gewoon een ja/nee-vraag.

De meeste patiënten zeiden ja en kregen het vaccin.

Dit is volgens mij een grove schending van de Neurenbergcode want vergeet het maar dat de meeste van deze patiënten rationeel dachten op dat moment/

Dit gebeurt vandaag nog steeds. Ik ben nog maar enkele weken thuis. Dit is wat er gebeurt in Belgische psychiatrische ziekenhuizen.

Liesbeth V.